Hadi alkışlayın! Biliyorum hâlâ biraz safım.

Didem Madak…

kendisine bir sıfat bulmaya çalıştım önce; çiçekli şiirlerin kadını, annesinin terliklerinde bıraktığı boşluğu okşayan şair, ah’lar ederek acıyı tarif eden kadın.. Ve bir sürü güzel sıfat. Hiçbiri onu tam olarak anlatamaz dedim sonra. Sıfatla başlamaktan vazgeçip kendi adıyla başladım yazıma. “Didem madak.”

"güçlü bir el silkeledi beni sonra

sanırım bu tanrının eliydi,

sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan,

çok şey görmüşüm gibi,

ve çok şey geçmiş gibi başımdan

ah dedim sonra,

ah!"

Bazen  “olanlar oldu tanrım, bütün bu olanların ağırlığından beni kolla!” diyecek kadar savunmasız bir çocuk. Bazen şiirleri “Kazanlar dolusu çorba kaynatsam sanki artık kimse mutsuz olmayacaktı” dizesindeki gibi yoğun ve hüzünlü kadınlık kokan bir şair… Şiirleri az sonra ölecekmiş gibi yazılmış samimi itiraflarla dolu. kendisi de böyle söylüyor zaten. “Çoğunlukla sanki az sonra ölecekmişim gibi paniğe kapılıyorum yazarken.” Diyor.

“kimi gün öylesine yalnızdım

derdimi annemin fotoğrafına anlattım.

annem

ki beyaz bir kadındır.

ölüsünü şiirle yıkadım.

bir gölgeyi sevmek ne demektir bilmezsiniz siz bayım

öldüğü gece terliklerindeki izleri okşadım.”

Şiirlerinde acının en doğal ve en yalın hali vardır. Süslü kelimelere sığınmamıştır onu anlatmak için. Kendiyle konuşur gibi bahseder acıdan ve siz de en derinden hissedersiniz. Son olarak: kendisini okuyun, anlayın ve sevin.

“Ağlamıştık 

Boyalarımız aktıkça ferahlamıştık hatırla 

Gözyaşlarımız simsiyahtı 

Sanırdım 

Yanağımın sıcağına göç ediyor kırlangıçlar 

Beni anla. 

Geçti ömrüm iklimden iklime 

Yuva yaptım kaç paket cigaranın bacasına 

Yorgunum, kahvem çamur gibi 

Batmaya da razıyım, artık beni anla 

Yeter ki sen beni 

Hiç yazamayacağım bir romanın kollarına atma.”

-boylebuyurdudilan